Δεκεμβρίου 08, 2013

Hunger Games: Catching Fire (2013) (8 στα 10)


Υπόθεση
Ένα χρόνο μετά τη νίκη τους στα 74α Hunger Games, η Katniss Everdeen και ο Peeta Mellark ετοιμάζονται να αφήσουν το District 12 προκειμένου να κάνουν το "γύρο του θριάμβου" στα 11 υπόλοιπα Districts λίγο πριν την 75η επέτειο των Παιχνιδιών κι ενώ σε διάφορα μέρη της χώρας έχουν ξεσπάσει συγκρούσεις μεταξύ αντιφρονούντων με το καθεστώς και αστυνομίας.  

Αξιολόγηση
Με ακριβότερη παραγωγή σε σχέση με το πρώτο Hunger Games, το Catching Fire είναι επάξια συνέχεια της πρώτης ταινίας και μάλιστα με το παραπάνω: εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα, σε αφήνει με το στόμα ανοικτό! Τα εφέ (τα περισσότερα computer generated) είναι άκρως εντυπωσιακά και η σωστή χρήση τους στην ταινία αναδεικνύει τα στοιχεία δράσης του βιβλίου. Επίσης η ευρεία χρήση των οπτικών εφέ στην Capitol και η παράλληλη απουσία τους στο District 12 δίνει έμφαση στην απόσταση πλούτου που χωρίζει την πρωτεύουσα από την υποβαθμισμένη Περιοχή 12.

Οι θεατές παρακολουθώντας τις σκηνές πριν και κατά τη διάρκεια των Hunger Games νιώθουν κομμάτι ενός μεταμοντέρνου ρωμαϊκού όχλου που παρακολουθεί Χριστιανούς στην αρένα με τα λιοντάρια και ζητωκραυγάζει! Ειδικά η επιλογή της εισόδου των παικτών στην έναρξη των Hunger Games με άρμα και φορεσιά εμπνευσμένη από το μεγαλείο της αρχαίας Ρώμης είναι ηθελημένη και παραπέμπει στην αυτοκρατορική «φιλοσοφία» διαχείρισης του λαού με panem et circenses (άρτος και θεάματα).

Αυτό είναι άλλωστε το κεντρικό μήνυμα της ταινίας και του βιβλίου: Οι κυβερνώντες προσπαθούν να κρατήσουν το λαό αποχαυνωμένο, αποσπώντας του την προσοχή από τα σοβαρά προβλήματά του. Κι όταν αυτή η τακτική αποτυγχάνει και ο λαός δείχνει σημάδια αντίστασης, τότε καταφεύγουν στην κρατική βία, η οποία όσο πιο παράλογη, άδικη και απροκάλυπτη είναι, τόσο το καλύτερο για να φοβηθεί ο λαός.


Στη δεύτερη αυτή ταινία της σειράς, η οποία είναι σαφώς πιο πολιτική από την πρώτη, δίνεται έμφαση στη χειραγώγηση του πλήθους μέσω των μίντια και οι θεατές παρακολουθούν πώς ακριβώς στήνεται το σκηνικό της απόσπασης της προσοχής και της έμφασης σε ανούσιες συζητήσεις και ηλίθια τηλε-ρομάντζα. Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι η ταινία ξεκινάει με τον Πρόεδρο να εκβιάζει ο ίδιος (!) την πρωταγωνιστρία προκειμένου το ρομάντσο με το συμπαίκτη της να είναι πειστικό στα μάτια των εκατομμυρίων θεατών που παρακολουθούν live στους δέκτες τους.

Η τριλογία των Hunger Games είναι μια αλληγορία για το παράλογο της εξουσίας και το έλλειμμα δημοκρατίας σε μια κοινωνία φαινομενικά ελεύθερη. Αυτή η δεύτερη ταινία της σειράς είναι αλήθεια ότι θα μπορούσε να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στα πολιτικά μηνύματα της ταινίας. Αντί αυτού γινόμαστε θεατές της εμφανούς προσπάθειας του σκηνοθέτη να μας εντυπωσιάσει και να συναγωνιστεί με την πρώτη ταινία της σειράς (την οποία είχε σκηνοθετήσει ο ). Βέβαια εδώ που τα λέμε, αν έδινε έμφαση στην πολιτική ανάλυση δεν θα ήταν μια mainstream χολυγουντιανή ταινία, οπότε απλά αγνοήστε αυτό το σχόλιό μου και δείτε την ταινία για να περάσετε καλά!

Δεν υπάρχουν σχόλια: