Νοεμβρίου 15, 2014

Interstellar (2014) (5 στα 10)


Υπόθεση
Στο όχι τόσο μακρινό μέλλον η ζωή στη Γη κινδυνεύει με αφανισμό λόγω της κλιματικής αλλαγής. Ένας αγρότης, πρώην υπάλληλος της NASA, ηγείται αποστολής κοντά στον Κρόνο, όπου υπάρχει μια τρύπα που σε οδηγεί σε άλλους γαλαξίες! Άραγε εκεί μπορεί να βρίσκεται η απάντηση για τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους;

Αξιολόγηση
Κάθε ταινία του – είτε σου αρέσει είτε δε σου αρέσει – οφείλεις να παραδεχτείς πως αποτελεί αξιοπρόσεκτο κινηματογραφικό γεγονός! Έτσι και το Interstellar, που αποτελεί την προσπάθεια του Νόλαν να συγκριθεί με την Οδύσσεια του Κιούμπρικ! Και φυσικά αποτυγχάνει παταγωδώς. Κυρίως γιατί παρά τις επιμέρους καλές στιγμές της ταινίας, το Interstellar είναι συνολικά κουραστικό (από τη μέση της ταινίας κοιτούσα διαρκώς το ρολόι μου ανυπομονώντας να δω τους τίτλους τέλους!), επιφανειακό, φιλόδοξο χωρίς αντίκρυσμα, σε στιγμές φλύαρο και το χειρότερο... με το που βγαίνεις από την κινηματογραφική αίθουσα το ξεχνάς!


Έχω την αίσθηση ότι οι ταινίες του Nolan είναι σαν παράθυρο ανοικτό σε σκανδιναβικό χειμώνα: μπαίνει όντως φρέσκος αέρας στο δωμάτιο, αλλά κάνει κάπως ψυχρό το σκηνικό! Αυτή η ψυχρότητα δεν λείπει και από αυτή την ταινία παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες του σκηνοθέτη να δημιουργήσει «ζεστασιά» μέσω της έμφασής του σε ανθρώπινες οικογενειακές στιγμές (σπαραξικάρδια πραγματικά η θυμωμένη κόρη που δεν συγχωρεί τον πατέρα της που την άφησε σε τρυφερή ηλικία για να πάει να σώσει τη γη ανακαλύπτοντας νέους πλανήτες σε άλλους γαλαξίες κι αυτή μετά αφιερώνει τη ζωή της στο να συνεχίσει το έργο του).

Σε άλλες στιγμές δυστυχώς ο Nolan άθελά του προκαλεί το γέλιο στους θεατές. Ξεκαρδίστηκα προσωπικά στο άκουσμα της ατάκας ότι "η αγάπη είναι το μοναδικό πράγμα που υπερβαίνει το χωρόχρονο!" Ω πραγματικά πόσο ρομαντικό και βαθυστόχαστο! Γενικότερα η «φιλοσοφία» της ταινίας μπάζει κι αυτή από παντού και εκφράζεται διαρκώς με μεγαλόσχημες ατάκες. Όλα μπαίνουν στο μίξερ της ταινίας αλλά ο χυμός βγαίνει ξινός και χαλασμένος: η σχετικότητα του χρόνου παντρεύεται με τα φαντάσματα, η τεχνολογία GPS με τη μεταφυσική και τη συμπαντική σκόνη (?), οι επιπλέον διαστάσεις – οι μη αντιληπτές από τον άνθρωπο - εμφανίζονται ως από μηχανή θεός εκεί που ο ήρωας κινδυνεύει και εκεί εξαντλείται η όποια σημασία τους κλπ.


Η μουσική στην ταινία είναι αξιόλογη αλλά ο ήχος είναι εκκωφαντικός. Αυτό καταντά πραγματικά ενοχλητικό για τα αυτιά μας, αλλά προφανώς γίνεται επίτηδες προκειμένου να αυξηθεί η ένταση ή η συγκινησιακή φόρτιση κάποιας σκηνής. Όμως όσο καλό κι αν είναι το soundtrack μιας ταινίας, (λυπάμαι αλλά) δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ανάπτυξη χαρακτήρων, που στην ταινία εδώ είναι εξίσου εκκωφαντικά ανύπαρκτη!

Τέλος, δηλώνω κάπως προβληματισμένος με τα μηνύματα της ταινίας. Προσπερνώ τη μεσσιανική ιδέα ότι ένας άνθρωπος θα σώσει τη Γη και το ανθρώπινο γένος. Με χολυγουντιανή ταινία τέλος πάντων έχουμε να κάνουμε. Αυτό που με ενόχλησε είναι ότι στις 3 ώρες διάρκειας της ταινίας δεν μου εξηγήθηκε τι ακριβώς προκάλεσε την καταστροφή της Γης! Αυτές οι αμμοθύελλες που οφείλονταν; Στην κλιματική αλλαγή; Στον άνθρωπο; Τσιμουδιά στην ταινία! Επίσης, δεν πειράζει που οι άνθρωποι καταστρέψαν τον πλανήτη, αυτό που έχει σημασία είναι να βρουν κάποιοι λίγοι διέξοδο διαφυγής σε άλλους γαλαξίες έτσι ώστε να συνεχιστεί η ανθρώπινη ζωή εκεί. Συγγνώμη Christopher μου, δεν με έπεισες!

Δεν υπάρχουν σχόλια: