Φεβρουαρίου 01, 2012

Martha Marcy May Marlene (2011) (9 στα 10)

Υπόθεση
Ύστερα από δύο χρόνια παραμονής σε μια χιπικοθρησκευτική σέκτα-οικογένεια, η Martha ένα πρωί δραπετεύει και επικοινωνεί με την αδερφή της, στην οποία όμως δε λέει λέξη για όσα έζησε και τα οποία ακόμα δυστυχώς την κατατρέχουν!

Αξιολόγηση
Martha Marcy May Marlene, ή αλλιώς όταν ο ρεαλισμός του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου (τύπου Στην Καρδιά του Χειμώνα και Frozen River) συναντούν το "ενοχλητικό" σινεμά του Michael Haneke! Η ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου Sean Durkin επικεντρώνει στο θέμα της ελεύθερης επιλογής και ανάπτυξης της προσωπικότητάς μας διηγούμενη την ιστορία μιας κοπέλας που έχασε το δρόμο της, παγιδεύτηκε σε μια ζωή που νόμιζε ότι θα την κάλυπτε συναισθηματικά για να ανακαλύψει ότι εξαναγκάστηκε τελικά σε πράξεις και καταστάσεις από τις οποίες δύσκολα τώρα μπορεί να ξεφύγει και οι οποίες θα την κυνηγούν για πάντα είτε με τη μορφή Ερινύων είτε με τη μορφή παράνοιας είτε όμως και με τη μορφή υπαρκτής απειλής για τη σωματική ακεραιότητά της!

Η ταινία ξεκινάει ως δραματική και στις τελευταίες στροφές της, ακριβώς στην κορύφωσή της, καταλήγει σε αγωνιώδες θρίλερ. Ο Durkin μέσω διαρκών flash back στο πρόσφατο παρελθόν της κεντρικής ηρωίδας του, μας αποκαλύπτει κλιμακωτά τις δύσκολες καταστάσεις, που αυτή αντιμετώπισε, προσπαθώντας έτσι να φωτίσει πτυχές του χαρακτήρα της και να εξηγήσει τη "διαφορετική" συμπεριφορά της.

Η ταινία μέσω μιας ενδιαφέρουσας αντίθεσης που φέρνει στο επίκεντρό της ο σκηνοθέτης, μιας αντίθεσης μεταξύ συμβατικής και αντισυμβατικής-παραβατικής ζωής, θίγει το ζήτημα της σύγκρουσης των ηθικών και πολιτισμικών αξιών που συνυπάρχουν στα πλαίσια μιας κοινωνίας, ενώ σχολιάζει (στην αρχή πιο αποστασιοποιημένα, στη συνέχεια παίρνοντας ξεκάθαρη θέση) τι συνιστά "φυσιολογικό" και τι όχι. Κάποιος ενδεχομένως να παρατηρήσει ότι η αξία της απόκτησης καταναλωτικών αγαθών, που είναι κρατούσα αξία στην αμερικανική κοινωνία, μοιάζει να αμφισβητείται στην ταινία. Προσωπικά συνήγαγα το ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα, δηλαδή ότι είναι σύμπτωμα παράνοιας και σαφούς αντικοινωνικής συμπεριφοράς να προσπαθείς να πας κόντρα στο ρεύμα, να ζεις απομονωμένος και σε παράλληλο αξιακό σύστημα εκμεταλλευόμενος την ελευθερία παρέκκλισης από τους κανόνες του κρατούντος συστήματος.
Μια ταινία αυστηρά για εκπαιδευμένο σινεφίλ κοινό
(το τονίζω για να μην υπάρξει η παραμικρή παρανόηση!), το Martha Marcy May Marlene μας συστήνει μια πολλά υποσχόμενη νέα ηθοποιό, την πανέμορφη Elizabeth Olsen, και μας αναστατώνει καλώντας μας να στοχαστούμε πάνω στα διλήμματα που θέτει. Καθηλωτικό, δυνατό, και όταν το σκέφτεσαι εκτός της κινηματογραφικής αίθουσας αυθεντικά ανατριχιαστικό!

2 σχόλια:

navarino-s είπε...

Mε τα λόγια σου " ...και όταν το σκέφτεσαι εκτός της κινηματογραφικής αίθουσας..." αγαπητἐ Πάνο θίγεις την καρδιά του ζητήματος δίνοντας ταυτόχρονα και την απάντηση για το πότε μια ταινία είναι καλή. Η αδιάφορη τελειώνει στην ...αίθουσα!

Unknown είπε...

Αν και το τέλος θεωρώ ότι στερεί κάτι από το υπόλοιπο έργο,είναι σίγουρα μία από τις καλύτερες ταινίες του ανεξάρτητου κινηματογράφου, με την ευχάριστη "ανακάλυψη" της χρονιάς την Elizabeth Olsen.