Οκτωβρίου 18, 2013

Το παρελθόν (2013) (10' στα 10)


Υπόθεση
 Όταν ο Ahmad επιστρέφει στη Γαλλία για να παραστεί στην εκδίκαση του συναινετικού διαζυγίου του με την πρώην σύζυγό του συνειδητοποιεί ότι αυτή έχει πλέον προχωρήσει στη ζωή της. Το παρελθόν, όμως, της κοινής τους συμβίωσης ρίχνει βαριά σκιά στη σχέση της με το νέο της σύντροφο, η ζωή του οποίου επηρεάζεται από μια ανοικτή πληγή του δικού του παρελθόντος.  

Αξιολόγηση
Αν σε μια δραματική ταινία το Άλφα είναι το θέμα της, το Βήτα είναι η ανάλυση χαρακτήρων που κάνει ο δημιουργός της. Και σε μια ανάλυση χαρακτήρων το Άλφα είναι να είναι αυτοί πειστικοί, να αναπνέουν μέσα μας, να τους αναγνωρίζουμε στο σπίτι μας, στους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε, να θέλουμε να τους κάνουμε παρέα και να ακούσουμε το πρόβλημά τους, να απαλύνουμε το θυμό τους, να τους θυμόμαστε μέρες ή μήνες μετά αφού βγούμε από τον κινηματογράφο!

Κι αν στην ανάλυση χαρακτήρων μιας δραματικής ταινίας το Άλφα είναι να πείθουν οι ήρωές της, τότε το Βήτα είναι ασφαλώς να βλέπουμε, να ζούμε και να «ταλαιπωρούμαστε» από τις συγκρούσεις μεταξύ αυτών των χαρακτήρων. Να μας βασανίζουν τα εμπόδια που συναντούν, να χαιρόμαστε όταν τα ξεπερνούν, να θέλουμε να πάρουμε θέση όταν μαλώνουν μεταξύ τους!


Κι αν τέλος οι συγκρούσεις μεταξύ των ηρώων είναι το Άλφα για την ανάδειξη, το "κτίσιμο" των χαρακτήρων μιας δραματικής ταινίας, τότε το Βήτα είναι οι εσωτερικές συγκρούσεις των ηρώων της και το πώς αυτές επικοινωνούνται στους θεατές της. Τα διλήμματα που τους βασανίζουν, να τα νιώθουμε δικά μας, να μας συγκλονίζουν, να παντρεύονται με τα δικά μας «θέματα», να μη χρειάζονται να πουν πολλά λόγια στην ταινία για να τα καταλάβουμε. Αντίθετα όσο πιο σιωπηρά και υπαινικτικά τόσο καλύτερα…

Το Le Passé του διαθέτει όλα τα προαναφερόμενα στοιχεία και με το παραπάνω! Θέτει το πρόβλημα σε όλη τη δραματική του μεγαλοπρέπεια: πώς διαχειρίζεσαι το παρελθόν σου, πώς και πότε βάζεις τελεία σε μια σχέση, πώς το επικοινωνείς αυτό στους γύρω σου, στα παιδιά σου, γιατί ξεκινάς κάτι καινούργιο και πόσο συνειδητοποιημένος είσαι για τα βάρη του παλιού που ρίχνουν σκιές στη νέα σου αρχή. Κατάλαβες τα λάθη που έκανες εσύ ο ίδιος ή είσαι έτοιμος να τα επαναλάβεις; Θες να θάψεις το παρελθόν σου, να καταπιείς την πίκρα ή το θυμό σου; Κάντο, αλλά να είσαι σίγουρος ότι θα επιστρέψει. Διαχειρίσου το παρελθόν σου για να «ελευθερωθείς»! Κι όπως παρατήρησε εύστοχα η φίλη μου Αγγελική δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ένας Aσιάτης κάνει μια ταινία για το παρελθόν και τη σημασία του στη ζωή μας!

Στο Παρελθόν το ξεδίπλωμα του μίτου της ιστορίας είναι αργό και κλιμακωτό και σε κάθε στροφή σε περιμένει μια ανατροπή που πάει τη σκέψη σου παραπέρα, γιατί τις περισσότερες φορές τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται και η αλήθεια έχει διαστάσεις που σου αποκαλύπτονται στην πορεία! Επιπλέον, συστατικό της μοναδικότητας αυτής της δημιουργίας του Ιρανού σκηνοθέτη είναι η ανάλυση χαρακτήρων και η ανάδειξη των εξωγενών και εσωτερικών συγκρούσεων που τους ταλαιπωρούν. Και εδώ κεντάει ο Farhadi, διδάσκει κινηματογράφο! Έχει ξεκάθαρο όραμα για το που θέλει να φτάσει κι έχει διαλέξει τους καλύτερους ηθοποιούς που θα μπορούσε να βρει εκεί έξω, για να υπηρετήσουν το όραμά του, κι αυτοί σα στρατιώτες πιστοί το εκτελούν στην εντέλειά! 


Όταν ο Farhadi μας χάρισε το Ένας Χωρισμός, ένιωσα ότι είχαμε να κάνουμε με μια κορυφαία δημιουργία όχι μόνο του ιρανικού αλλά του παγκόσμιου κινηματογράφου. Κι όμως με το Παρελθόν διαψεύστηκα γιατί το ανυπέρβλητο ξεπεράστηκε! Μια σπάνια στιγμή της έβδομης τέχνης, που οι φίλοι του καλού σινεμά δεν πρέπει να χάσετε!

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πανο καλησπερα και welcome back!!
Σε παρακολουθω πολυ καιρο ,αλλα ειναι η πρωτη φορα που γραφω.Πολυ ωραιο το μπλογκ που εχεις δημιουργησει, ελπιζω απο δω και περα να ποσταρεις πιο συχνα! Καλη συνεχεια!
Οσο για την ταινια, φαινεται πραγματικα πολλη καλη και σιγουρα θα αξιζει τον κοπο.

ΚωσταςΔ

europanos είπε...

Γεια σου Κώστα, δυστυχως δεν έχω πολύ χρόνο να ανανεώνω το μπλογκ μου και να απαντώ σε σχόλια (τα διαβάζω όμως όλα).
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!

Ανώνυμος είπε...

πολυ καλη ταινια απο Farhadi αλλη μια κοινωνικη αρτια οικογενοιακη ιστορια, μονη ενσταση το κοριτσακι ποιανου ηταν,μου ερχοταν συνεχεια να τη ρωτησω ''ποιανου εισαι εσυ?''απο κανενα πρωην γκομενο της μαμας σου μηπως?anyway 9-10 απο μενα τη λατρεψα,ηταν ενα βαθυ ψυχογραφημα και ενα ρεαλιστικο παιχνιδι που επαιζε με τις δραματικες καταστασεις των ηρωων και τις ενδοοικογενοιακες συγκρουσεις,κουκλαρα η Bejo,δε πειθει απο εμφανιση για μαμα 16χρονης,πολυ πειστικη στο δραματικο της ρολο.το 10 ομως πηγαινει στις δυο προηγουμενες ταινιες του σκηνοθετη.
ΑΓΗς

europanos είπε...

@Αγης: Τα δύο κορίτσια ήταν προφανώς παιδιά της από τον προ-προηγούμενο γάμο/σχέση της πρωταγωνίστριας, αλλά αυτό δεν ήταν ουσιώδες στοιχείο της πλοκής.
Προσωπικά μου άρεσε αυτή η ταινία εξίσου - αν όχι περισσότερο - από την Ένας Χωρισμός!