Απριλίου 19, 2012

Οι άφθαρτοι (2011) (8 1/2 στα 10)


Υπόθεση
Εκείνος αριστοκράτης τετραπληγικός αναζητεί βοηθό που να του φέρεται ανθρώπινα χωρίς να τον λυπάται. Ο άλλος μεγαλωμένος στην ανέχεια, μόλις βγήκε από τη φυλακή κάνει αίτηση να πάρει τη δουλειά απλά και μόνο γιατί κάτι τέτοιο είναι προϋπόθεση για το ταμείο ανεργίας.

Αξιολόγηση
Ο οίκτος που πληγώνει περισσότερο κι από την αναπηρία, θα μπορούσε να είναι ο υπότιτλος αυτής της γαλλικής κωμωδίας που σε αντίθεση με άλλες ταινίες του είδους διαθέτει σαφές δραματικό υπόβαθρο και συγκινεί το ίδιο αυθεντικά όσο και διασκεδάζει! Ξεκαρδιστικές σκηνές, ανθρώπινες στιγμές, μοναδικές ατάκες και αληθοφανείς διάλογοι είναι μερικά από τα ατού των Άφθαρτων που κατέκτησαν κοινό και κριτικούς σε όλη την Ευρώπη και έσπασαν ταμεία, ιδιαίτερα στις γαλλόφωνες χώρες της ηπείρου.



Αν ένα μήνα πριν μου έλεγε κάποιος ότι σε ταινία με πρωταγωνιστή ένα τετραπληγικό που αγωνίζεται να κρατηθεί στη ζωή αναζητώντας το νόημά της θα ξεκαρδιζόμουν και θα έβγαινα με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο μετά την προβολή της, πραγματικά όχι μόνο δεν θα τον πίστευα αλλά θα τον κατηγορούσα για νοσηρή φαντασία κι από πάνω! Κι όμως αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας της ταινίας: διαχειρίζεται ένα εξαιρετικά δραματικό θέμα και το προσεγγίζει από την πλέον αισιόδοξη σκοπιά του, αναδεικνύει την ανθρώπινη διάστασή του και ξεχειλίζει από θετικά συναισθήματα και μηνύματα για τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας και για την αναζήτηση της ομορφιάς και των καλύτερων στοιχείων που διαθέτει ο κάθε άνθρωπος ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις!

Ένας ύμνος στην ανδρική φιλία, δύο πολύ δυνατές ερμηνείες από τους François Cluzet και Omar Sy, μια ταινία που θα μπορούσε εύκολα να γίνει ενοχλητικά cheesy, διδακτική ή έστω εύκολα μελό και τα απέφυγε όλα αυτά μεγαλοπρεπώς, το Intouchables είναι μια από τις ευχάριστες κινηματογραφικές εκπλήξεις της χρονιάς!

3 σχόλια:

musicbug είπε...

iΚαταπληκτική ταινία, χαίρομαι που μου την πρότεινες και την είδαμε μαζί. Απορώ γιατί δεν προτάθηκε για Όσκαρ ξενόγλωσσης, αλλά who cares, δε μετράνε τα βραβεία τελικά αλλά τί σου αφήνει μια ταινία.

Ανώνυμος είπε...

Γελασα αρκετα , συγκινηθικα αρκετα..

Ωραια ταινια , η μουσικη του πιανου που επαιζε στο τελος με εκανε να δακρυσω...

Ανώνυμος είπε...

Η ταινία αυτή ήταν όντως ενδιαφέρουσα από άποψη προοπτικής. Η σύλληψή της θύμισε λίγο λογική Χοσέ Σαραμάγκο (Περί τυφλότητες, Περί Φωτίσεως κτλ), όταν η μαζική απώλεια μιας αίσθησης (ή η μαζική απώλεια/καταστροφή μιας ιδιότητας σημαντικής για την ίδια την ανθρώπινη επιβίωση εν γένει) ενεργοποιεί ένα μη ανακαλυφθέν ως τότε δυναμικό του ανθρώπου (πες το αγάπη ή μεγαλείο...). Οι δυο πρωταγωνιστές, πολύ όμορφοι.